Voor mij nogal een heikel punt.
Toen Sarge en ik net samen waren werd ik overspoeld door telefoontjes, Whatsappjes, smsjes en e-mails als hij op oefening moest.
Overal waar ik wilde kon ik terecht en men maakte zich zorgen om mij, vonden het “zielig”. Hoe langer Sarge en ik samen waren, hoe minder ik hoorde. Eigenlijk laten alleen onze naaste familie en vrienden nog iets van zich horen tijdens oefeningen.
Gelukkig, naast vriendin van een militair te zijn, heb ik ook nog gewoon mijn eigen baan en hiernaast volg ik nog een studie. Ik heb dus niet eens de tijd om iedereen langs te gaan, al zou ik willen.
Maar ik vind het best bijzonder dat alles voor anderen gewoon door gaat. Dat mensen er niet bij stil staan.
Een vaak gehoorde reactie de afgelopen tijd: ‘Oh, jullie trouwen pas over 1,5 jaar! Tijd genoeg!’ En er dan niet bij stil staan dat Sarge minstens de helft van deze 1,5 jaar weg is. Misschien niet achter elkaar maar wel weg!
Of: ‘Inmiddels ben je er wel aan gewend toch, dat hij zo vaak weg is?’ Nee, dat ben ik niet. Thuiskomen in een stil en donker huis went niet. Alleen in bed liggen went niet. Voor 1 persoon moeten koken en standaard veel te veel maken went niet. Wat wel went is mijn ritme. Op het moment dat Sarge de deur uitgaat voor een oefening gaat mijn ritme op de “alleen-modus”. En leg dat maar eens uit aan iemand die niet weet wat de “alleen-modus” is. Maar mensen verwachten een ‘Ja’. Verwachten dat je na 5 jaar de klappen van de zweep kent. Dat je er niet meer warm of koud van wordt, tenzij het een oefening van een maand of langer betreft.
Ik weet wel beter…
En dan heb ik het nog maar over de oefeningen, nog niet eens over de missies.
Herken je de “alleen-modus”? En hoe ga jij om met deze vragen en reacties uit de omgeving?
Thuisfrontmissies 
Pingback: Thuisfront en meer waardering. Een uitdaging. | Thuisfrontmissies
Pingback: Don’t argue with me! | Thuisfrontmissies
Ow zo herkenbaar meid. En zo leer je je echte vrienden kennen.
En op sommige vragen zit je gewoon niet te wachten.
Soms moet je steeds opnieuw in de verdediging. Tenminste dat was bij mij. Ja, ik wist dat hij een militair was en ja ik wist dat hij vaak er niet was. Maar om steeds in de verdediging te gaan…pffff ook dat was vermoeiend
Ik heb een vriendinnetje met 2 kleine kindjes. Haar man is ook militair. Moet eigenlijk mijn ex dankbaar zijn dat ik haar heb leren kennen hihii via een thuisfrontdag.
Maar haar man gaat straks voor 4 weken op oefening naar het buitenland. Gelukkig kan ze terugvallen op haar ouders, maar ook op mij. Ze houdt er niet van om straks alleen te zijn thuis en te slapen,dan kom ik langs om een nachtje te logeren.
LikeLike
Die alleen-modus ken ik natuurlijk ook. De eerste nacht vind ik altijd het meest vervelend. Dat wennen. Maar eenmaal na die eerste nacht zit ik er helemaal in. Ik heb geen moeite met alleen zijn, maar het is wel saai en stil zo zonder hem. Het is niet gezellig en soms ook lastig.
Ik krijg niet veel vragen (mijn ervaring is juist dat men het vragen stellen voor mijn lief bewaart), maar als ik ze krijg vind ik het alleen maar fijn. Vraag me maar hoe het zit, gooi je onbedoelde vooroordelen maar op tafel. Dan vertel ik wel hoe ik het ervaar, waarom het werk wat mijn vent doet belangrijk is en wat voor effect dat heeft op je relatie (zeker ook in positieve zin) en op je dagelijks leven. Laat mij ze maar met beide benen op aarde zetten. En soms kom je er niet uit. Even goede vrienden. Ik lig er niet meer wakker om, ik kan me er hooguit over verbazen.
LikeLike
Ik vind het een bijzonder iets, die alleen-modus. Er gaat echt een knop om. Als een dubbele persoonlijkheid ofzo. Bij een oefening van een week of twee weken heb ik ook geen moeite met het alleen zijn, bij oefeningen langer dan 3 weken gaat het kriebelen.
Die vragen krijg ik wel, en ook logisch, ik werk in een omgeving waar ik veel mensen tref. Tot op bepaalde hoogte kan ik er mee overweg maar ik merk ook dat het me soms prikkelt. Niet genoeg om wakker van te liggen hoor haha.
LikeLike